W Litewskim Narodowym Archiwum Historycznym w Wilnie przechowywany jest zbiór dokumentów zatytułowanych
Inwentarze i wizytacje kościołów i klasztorów Diecezji Wileńskiej 1716-1799
(fond 694 opis 1 dzieło 3381).
W zbiorze tym odnajdujemy między innymi dwa inwentarze parafii odelskiej
(kościół pw. Wniebowzięcia NMP, Dekanat Grodzieński, Odelsk. powiat grodzieński).
Pierwszy z wspomnianych inwentarzy datowany na 16 XII 1779 roku, sporządzony został po śmierci proboszcz (komendarza) ks. Michała Wąsowicza – tenże zmarł 14 XII wspomnianego roku.
Po nim proboszczem parafii odelskiej pozostaje ks. Antoni Ignacy Budkiewicz, który wcześniej pełnił zapewne obowiązki wikarego tej parafii. Pierwszy swój akt – już jako proboszcz (komendarz) spisał w styczniu 1780 roku.
Inwentarz zostaje sporządzony jak już wspomniano 16 XII 1779 roku, przez ks. Mateusza Onufrego (altarzysta kościoła w Nowym Dworze) lecz podpisany dopiero 31 V 1780 roku. W dokumencie wymienia się majątek przynależny do parafii, w tym: zboża w szopie, zwierzęta w oborze, mobilia plebańskie (ruchomości), naczynia różne, zabudowania plebani i folwarku Plebanowce, gumna.
Taki majątek w 1779 roku przyjmuje ks. Budkiewicz. Niespełna dwa lata po przejęciu parafii odbywa się wizytacja dekanalna – w dniu 13 XII 1782 roku dziekan grodzieński
ks. Jerzy Eysymont wizytuje kościół parafialny w Odelsku. W sporządzonym wówczas dokumencie opisuje kościół, plebanię, sprzęt kościelny, szpital, folwark oraz kościół Dominikanów w Klimówce. Wspomina także grobowiec rodziny Ozeryckich
i Pancerzyńskich z 1740 roku, którego fundatorem był Ludwik Pancerzyński herbu Trzaska (chorąży grodzieński ożeniony z Konstancją z Skirmuntów, która wniosła w posagu ziemię Usnarz). Spisuje także wszystkie wsie należące do parafii – wówczas parafia liczył 4 319 wiernych i przynależała do dekanatu grodzieńskiego.
Ks. Antoni Ignacy Budkiewicz swoją posługę duszpasterską w Odelsku sprawował do 1787 roku – zmarł 28 III 1787 roku przeżywszy 53 lata i pochowany został na cmentarzu odelskim.
Przez te kilka lat posługi głównie zmagał się z znaczącym ubywaniem wiernych z parafii. Znaczącą konkurencję stanowił wówczas klasztor i świątynia ojców dominikanów
w Klimówce ze słynnym na całą okolicę cudownym obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Coraz więcej wiernych chrzciło tam swoje dzieci , korzystało z ostatniego namaszczenia oraz grzebania umarłych na klasztornym cmentarzu. Na początku lat 80-tych XVIII wieku zjawisko to przybrało nagminny już charakter. W 1782 roku ks. Budkiewicz stwierdza : kościół parafialny inney nie ma przykrości od jx. Dominikanów, prócz wdzierania się
y namawiania parafianow do grzebania w jch kościele, tudziesz administrowania Sakramentu Extrema Uncitonis. Kilka lat później w piśmie skierowanym do Biskupa Wileńskiego stwierdza, że wtrącają się bez żadnego prawa ani pozwolenia, chrzczą,chowają, a do spowiedzi chorych lenią się i świętych olejów nie mają […] parafianów buntują z tymi naukami, iż kto będąc w różańcu umiera nie będzie w ich kościele pochowany, nie będzie zbawiony…
W dniu 3 V 1787 roku ks. Jan Leopold Pełczyński – proboszcz parafii Krynki i notariusz Dekanatu Grodzieńskiego sporządza dokument zatytułowany:
Inwentarz sporządzony po śmierci Jx. Antoniego Butkiewicza przy podanei Plebanij Odelskiey Jx. ndrzejowi Skindzielewskiemu za Jurnamentem JO.X Pasterza Biskupa Wileńskiego przez mnie niżey na podpisie wyrażonego.
Inwentarz wymienia m.in. zabudowania plebańskie, wyposażenie kościoła, ogród, dwie karczmy w mieście, pole plebańskie, m.in. koło Zubrzycy Wielkiej, sianożęć zwana „Kamendulka”, sianożęć nad Świsłoczą, folwark Trzeciowszczyzna alias Plebanowce należący do kapituły wileńskiej, drzewo na opał pochodzi z boru Hledzianka koło Krynek, dziesięcina zaś z folwarku Dubno należącego do starostwa Wołpa.
Kolejnym proboszczem parafii odelskiej zostaje ks. Andrzej Skindzielewski, który swoją posługę pełni do 17 V 1803 roku roku (zrzeka się ze względu na zły stan zdrowia).
