Opracowanie pochodzi z : Gazeta Diecezji Grodzieńskiej „Słowo Życia” – Антон Шыдлоўскі
Już w XVIII w. tu, na wyżynie przy drodze z Grodna do Hoży, zakonnicy Grodzieńskiego karmelitańskiego klasztoru pobudowali drewnianą kaplicę. Po skasowaniu Zakonu Karmelitów w Grodnie, od 1845 r. kaplicę dołączono do parafii katedralnej. Świątynię pw. św. Rocha w stylu neogotyckim z zewnętrznej żółtej cegły w miejscu drewnianej kaplicy pobudowano w 1906 r. według projektu Grodzieńskiego architekta gubernialnego U. Sroki. W 20. latach XX w. otrzymała status filialnego kościoła od Grodzieńskiej parafii św. Franciszka Ksawerego.
W 1961 r. kaplica w Grandziczach, jak wiele innych świątyń w naszym kraju, została zamknięta przez władze radzieckie. Uczyniono z niej przechowalnię. Dopiero w 1990 r. budynek kaplicy zwrócono katolikom i w 1922 r. ukończono jego odnowienie. Niebawem świątynia otrzymała status pomnika architektury. W 1998 r. Grandzicze zostały samodzielną parafią pod historycznym wezwaniem św. Rocha. Świątynia jest prostokątna w planie z pięciościenną apsydą i transeptem (dołączony został w latach 2002-2003 przy przebudowaniu kaplicy na kościół). Fasadę główną wieńczy stosunkowo nieduża wieża-dzwonnica. Kościół nakryty jest systemem dwuspadowych blaszanych dachów. Kościół początkowo był pokryty spiczastym sklepieniem. Obecnie wnętrze kościoła pokrywa zwierciadlane podszywane otynkowane sklepienie. Ołtarz główny jest drewniany, stworzony w stylu neogotyckim, poświęcony Matce Bożej, lewa kompozycja ołtarzowa – tytułowa, poświęcona św. Rochowi, prawa – Matce Bożej Fatimskiej. Nad wejściem znajduje się balkon z chórami, opierający się na potężnej arce. Od września 2002 r. proboszczem parafii jest ks. Wiktor Wieliwis.
